μερικές επιλογές από τον πιτσιρίκο

Ουτοπία 27 Σεπ ’13

Ουτοπία είναι ο μη τόπος. Ο τόπος που δεν υπήρξε ποτέ. Ουτοπία είναι η ιδανική κοινωνία. Που δεν υπάρχει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν θα υπάρξει κάποτε. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν πολλά σημάδια ότι μπορεί να υπάρξει.

Σήμερα ζούμε την ουτοπία.

Μην έχετε καμία αμφιβολία, αυτό που ζούμε είναι ουτοπία.

Μπορεί να μην είναι η δική μας ουτοπία αλλά, για κάποιους, είναι αυτό που επιθυμούσαν με όλο τους το είναι. Είναι η δική τους ιδανική κοινωνία.

Κάποιοι ζουν σήμερα την ουτοπία τους. Που για την πλειοψηφία των πολιτών του πλανήτη είναι εφιάλτης.

Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν οι οικονομικές ελίτ κάθε χώρας να φανταστούν πως θα υπάρξει μια ημέρα που θα έχουν όλα τα χαρτιά δικά τους, όλους τους νόμους με το μέρος τους, οι εργαζόμενοι θα είναι σχεδόν περιττοί, και, απέναντί τους, θα έχουν πολίτες χωρίς δικαιώματα, πολίτες φοβισμένους και πρόθυμους να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, με αντάλλαγμα μια προσωρινή θέση κακοπληρωμένης εργασίας.

Δεν τους περνούσε από το μυαλό πως, εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες αιώνων, θα γίνονταν ερείπια μέσα σε μερικά χρόνια και οι πολίτες θα γίνονταν ελαστικοί, απασχολήσιμοι, διαθέσιμοι και, τελικά -αυτό που δεν λέει κανείς-, εκμεταλλεύσιμοι.

Και μάλιστα, με την δική τους επιθυμία: «Παρακαλώ, δώστε μου μια δουλειά. Ας με εκμεταλλευτεί κάποιος.».

Δεν ήταν αυτό ουτοπία πριν από μερικά χρόνια;

Ήταν.

Ζούμε την καπιταλιστική ουτοπία της ελεύθερης αγοράς.

Για αυτούς είναι ουτοπία, για εμάς είναι δυστοπία.

Αν υπάρχει κάτι θετικό στη σημερινή καπιταλιστική ουτοπία, είναι ότι αποδεικνύει πως η ουτοπία είναι, τελικά, ένας υπαρκτός τόπος.

Η ουτοπία είναι ένας τόπος που δεν υπήρξε αλλά μπορεί να υπάρξει.

Ψηλά τα κεφάλια λοιπόν και το βλέμμα στο μέλλον με αισιοδοξία και πίστη.

Η ουτοπία ενός δίκαιου και ανθρώπινου πλανήτη, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν αγαπημένοι, αδελφωμένοι και με αξιοπρέπεια, δεν είναι ουτοπία.

Αφού υπάρχει η δική τους ουτοπία, μπορεί να υπάρξει και η δική μας.

Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε! 27 Σεπ ’13

Ο φασισμός, ο ναζισμός, η Χρυσή Αυγή, τα άκρα, οι αντιφασίστες, μαύρος φασισμός, κόκκινος φασισμός, η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα Μνημόνια και άλλα τέτοια. Λέγονται και γράφονται πολλά αυτές τις ημέρες. Λέγονται και γράφονται πολλά αλλά το προφανές δεν βλέπω να το αναφέρει κάποιος.

Κυρίες και κύριοι, η δυτική δημοκρατία έχει μεγάλο πρόβλημα.

Όποιος αναζητεί τα αίτια της ανόδου των εθνικιστικών, φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων στην Ευρώπη, δεν υπάρχει λόγος να χάνεται σε ατελείωτες αναλύσεις που οδηγούν πάντα σε .παράλυση

Αντί να προσπαθεί κάποιος να τα ρίξει στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε, στον Σαμαρά, στον ΣΥΡΙΖΑ -ή σε όποιον άλλον αντιπαθεί-, καλό θα ήταν να δει και λίγο πιο πέρα από τη μύτη του.

Ειλικρινά, εντυπωσιάζομαι που, όταν προκύπτει κάποιο θέμα, όπως τώρα με την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, οι περισσότεροι βρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν σε αυτούς που αντιπαθούν, για να αισθανθούν προσωρινή προσωπική δικαίωση.

Δεν πρόκειται περί μικροπολιτικής, δεν πρόκειται περί προσωπικών συμπαθειών και αντιπαθειών, το θέμα είναι πολύ μεγάλο.

Η κύρια αιτία της ανόδου εθνικιστών, φασιστών και ναζιστών στην Ευρώπη είναι ότι η δυτική δημοκρατία δεν είναι πια η δημοκρατία που ήταν.

Η δυτική δημοκρατία αλώθηκε από την οικονομία της ελεύθερης αγοράς.

Μεγάλο μέρος των πολιτών της Ευρώπης αντιλαμβάνεται πως η δημοκρατία δεν είναι πια δημοκρατία και δεν τους εγγυάται ασφάλεια, εργασία και δικαιώματα, που προβλέπονται από τα συντάγματα των ευρωπαϊκών χωρών.

Αυτό έχει ως συνέπεια την στροφή τους σε φασιστικά μορφώματα.

Όταν η δημοκρατία απουσιάζει, ο μαύρος λύκος κάνει πάρτι.

Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς βλάπτει σοβαρά την δημοκρατία.

Είναι προφανές πως και τα δυο μαζί δεν μπορούν να υπάρξουν.

Ή δημοκρατία ή οικονομία της ελεύθερης αγοράς.

Ας επιλέξουμε και ας πράξουμε, όσο είναι καιρός ακόμα.

Αν θέλουμε να υποστηρίξουμε την δημοκρατία -αυτή την δημοκρατία που καταφέραμε να έχουμε-, ας το κάνουμε τώρα.

Μετά θα είναι αργά.

Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς προτιμάει τον φασισμό.

Και δεν το κρύβει.

Γιατί η οικονομία της ελεύθερης αγοράς είναι φασισμός.

Life is happier than you think 28 Σεπ, ’13

Γεννηθήκαμε όλοι με μια ταυτότητα, με μια ζωή, με ένα πλάνο πορείας, ή μάλλον σχεδόν όλοι. Τα περισσότερα πράγματα γύρω μας είναι δεδομένα γιατί γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε νομίζοντας τα εξ ορισμού δεδομένα.

Σε ένα κόσμο όλοι ζούμε, πεθαίνουμε, κλαίμε, γελάμε,(συν)υπάρχουμε ταυτόχρονα με άλλους ανθρώπους και άλλα πλάσματα.

Ξυπνάμε και με σημείο αναφοράς το άτομο μας , κρίνουμε από υποκειμενική σκοπιά τα πάντα.

Μα το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής δεν είναι η υποκειμενικότητα αλλά η αντικειμενικότητα, το να βλέπεις ή τουλάχιστον να προσπαθείς να βλέπεις τις εξελίξεις από τα μάτια άλλων.

Έτσι αρχίζεις και αναθεωρείς για πολλά πράγματα , για δεδομένα πράγματα.

Η ζωή από μόνη της αποδεικνύεται πολύτιμη και τα μίζερα καθημερινά προβλήματα σου σπάνε μπροστά στη δυστυχία που χτυπάει τους διπλανούς σου.

Ξεκινάς λοιπόν να θαυμάζεις το μεγαλείο της φύσης και να χάνεσαι στη μαγεία της στιγμής και αυτό σου αρκεί , πάντα σου αρκούσε μα δεν το έβλεπες.

Δίνεις ελπίδα στη ζωή και στη ζωή των άλλων θεωρώντας σε, όχι άτυχο γι αυτά που δεν έχεις, μα τυχερό γι αυτά που έχεις και αυτό σε γεμίζει.

Και εν τέλει καταλήγεις στο να κοιτάς αυτό που ζεις και όχι αυτό που μέλει, γιατί το παρόν τρέχει πιο γρήγορα σε σχέση με αυτό που καρτεράς.

Η ζωή είναι ένα σύνολο στιγμών και εικόνων, όσο περιμένεις τις επόμενες χάνεις αυτές που περνάνε από μπροστά σου.

Καλή σας ημέρα

(Αγαπητέ φίλε, μαζί σας είμαι. Βέβαια, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν την ομορφιά της ζωής μόνο όταν βρεθούν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Τα δεδομένα δεν είναι και πολύ δεδομένα σήμερα. Για εμάς τουλάχιστον. Από την άλλη, ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς αντιμετωπίζεται σαν προαιώνιος και, κατά συνέπεια, ως μη αμφισβητήσιμος. Σαν να ήταν πάντα εκεί. Από τον Τρωικό Πόλεμο. Μία σκέψη: για να μάθεις να βλέπεις τις εξελίξεις με τα μάτια των άλλων, πρέπει πρώτα να τις έχεις δει με τα δικά σου μάτια. Πρέπει να έχεις σκεφτεί. Και η σκέψη -αν δεν διώκεται- δεν ενθαρρύνεται. Ως βαρετή, κουραστική, άχρηστη κλπ. Γιατί η σκέψη είναι επανάσταση. Να είστε καλά.)

κι όμως, η μουρμούρα νοιώθει απειλητικότερα με την στάση και τα έργα της κοινωνίας και της "δημοκρατίας" παρά της "χρυσής αυγής"... η Δημοκρατία επιβάλλεται ή κερδίζει τις κοινωνίες ? εξοντώνει ή κερδίζει τους εχθρούς της ?